Wednesday, September 9, 2009

Επί ξυρού ακμής 2


Στην προηγούμενη δημοσίευση του Επί ξυρού ακμής αναφερθήκαμε στα γενικά προβλήματα του δεύτερου κύκλου ζωής, μιας και θα καταργήσουμε τον όρο τρίτη ηλικία από ‘δω και πέρα. Εν συντομία, σαν πρώτο μέλημα βάλαμε τη συστηματική παρακολούθηση της υγείας μας και αρχίσαμε να απαριθμούμε τα προβλήματα που προέρχονται από τη μοναξιά. Σαν πρώτο βάλαμε τη θλιμμένη περιπλάνηση στο παρελθόν, η οποία δεν αφήνει κανένα περιθώριο να συγκεντρωθούμε στο μέλλον. Έχουμε κάνει χρονολογικά διαχωρισμό των περιόδων της ζωής μας και ξέρουμε από την ιστορία ότι η πολύ μεγάλοι άνθρωποι του πνεύματος διέπρεψαν σε προχωρημένες ηλικίες. Η φύση ή ο Θεός, όπως θέλετε, έδωσαν έναν ολοκληρωμένο κύκλο διαδρομής στον άνθρωπο για κάποιο λόγο. Είναι μεγάλο λάθος όταν νωρίς ή αργά βγούμε στη σύνταξη, έχει τελειώσει η καριέρα μας, έχουν φύγει τα παιδιά, έχουμε χάσει τον σύντροφό μας, να νομίζουμε ότι έχουμε σε μια αίθουσα αναμονής και δεν θα ονομάσω του τι. Είναι καθαρή περιφρόνηση στην ίδια τη φύση του ανθρώπου. Για κάποιο λόγο υπάρχουν αυτές οι ηλικίες και κάποια χρήση έχουν για εμάς και για τους άλλους. Εγώ, προσωπικά, απεχθάνομαι όσες γυναίκες γιορτάζουν τα γενέθλιά τους σχεδόν με φρίκη ή αποτροπιασμό για την ηλικία τους που αυξάνεται, περιφρονώντας έτσι το δώρο της ζωής. Είναι απλό, αν δεν θέλεις να γίνεις γέρος, φρόντισε να πεθάνεις νέος. Τα γενέθλιά μας δεν τα γιορτάζουμε για να θρηνήσουμε που μεγαλώνουμε, αλλά για να ευχαριστήσουμε το Θεό που μας επέτρεψε να ζήσουμε άλλη μία χρονιά. Εγώ φαντάζομαι τον εαυτό μου σε βαθιά γεράματα, με μαζεμένα πίσω τα λιγοστά μαλλιά μου, με καφτάνια μακριά σε λαμπερά χρώματα, γεμάτη ρυτίδες και γυρτή πλάτη, να ζωγραφίζω, να γράφω και να σας διηγούμαι. Το ίδιο θα ήθελα να κάνετε κι εσείς. Να βάλετε μια μακρινή ημερομηνία μπροστά σας και να οραματιστείτε τη διαδρομή μέχρι εκεί και φροντίστε να είναι πλούσια σε ενδιαφέροντα και εμπειρίες..

Και τώρα θα πούμε κάποια πρακτικά πράγματα.

Η μοναξιά που νιώθουμε είναι κάτι διαφορετικό από τη μοναχικότητα. Μπορεί να ζούμε μόνοι μας και να μην νιώθουμε καμία μοναξιά, γιατί η ζωή μας είναι οργανωμένη έτσι επί καθημερινής βάσεως, ώστε να τη ζούμε με ενδιαφέρον και ενθουσιασμό. Μακάριοι οι άνθρωποι που όλοι τους τη ζωή την ζουν με παιδικό ενθουσιασμό.

Η πρώτη απόρροια της μοναξιάς είναι η έλλειψη παντός ενδιαφέροντος. Η δεύτερη στην οποία οδηγεί η απώλεια των ενδιαφερόντων και η παντελής έλλειψη ενθουσιασμού είναι οι κακές σκέψεις. Αυτές παραπέμπουν στην αδράνεια και τη σωματική κούραση. Και στη συνέχεια όλα αυτά μας οδηγούν στην κατάθλιψη. Εγώ δεν θα μιλήσω για τη βαριά κατάθλιψη, γιατί αυτό είναι αρμοδιότητα των ειδικών. Θα μιλήσω για την κατάθλιψη που κατά καιρούς έχω περάσει εγώ και για τις λύσεις που μόνη μου έδωσα. Θα αρχίσουμε να αναλύουμε από την αρχή ένα ένα αυτά τα στάδια.

Τη λύση στο πώς διώχνουμε τις κακές σκέψεις μου την έδωσε ένα παιδί, 8 ετών, η ανηψιά μου η Μάρθα. Με είχε επισκεφτεί στην Αμερική, εγώ της έκανα μάθημα κοινωνικής συμπεριφοράς και μετά της είπα για ένα πρόβλημα που με απασχολούσε εκείνη τη στιγμή –δεν θυμάμαι ποιο. Μου είπε, «Θεία Ντέλλα, μην τα σκέφτεσαι αυτά». Της είπα, «Πώς;» και είπε, «Βγάλτα από το κεφάλι σου!». Της είπα, «Πώς να τα βγάλω; Προσπαθώ να τα βγάλω κι αυτά ξαναέρχονται». Το παιδί, αφού σκέφτηκε για λίγο, μου απάντησε πώς για να βγάλω τις κακές σκέψεις από το κεφάλι μου, πρέπει αμέσως να βάλω μέσα κάποιες καλές. Φυσικά, κατάλαβα αμέσως τι εννοούσε. Το μυαλό του ανθρώπου δεν μένει ποτέ άδειο, ακόμα κι όταν κοιμάται. Άρα δεν μπορούμε να διώξουμε κάτι από μέσα, γιατί εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να μείνει κενό ούτε δευτερόλεπτο. Διώχνεις τις κακές σκέψεις με τις καλές σκέψεις και κάνεις πλήρη κατάληψη του μυαλού με κάτι καλό. Όπως για να βγάλεις τον αέρα από ένα ποτήρι το γεμίζεις με νερό. Αυτό το κάνω ακόμα και τώρα, όταν πάω να κοιμηθώ και με ταλανίζουν οι κακές σκέψεις της ημέρας. Αμέσως φέρνω κάτι πολύ καλό στο μυαλό μου (κι αυτό θα το αναλύσουμε, όταν θα ασχοληθούμε με τον διαλογισμό) και πολλές φορές με παίρνει ο ύπνος με ένα χαμόγελο στα χείλη.

Όταν ξαφνικά μας χτυπήσει η κατάθλιψη μέσα στον χώρο μας και στην αρχή η κατάθλιψη δεν είναι κάτι το συνεχές, έρχεται σε μικρές δόσεις. Κάτι σου συμβαίνει και δεν μπορείς να προσδιορίσεις τι. Ένα μικρό σφίξιμο, ένας μικρός πανικός ή ένα μαύρο σύννεφο που περνά φευγαλέα από το μυαλό κι από το στέρνο, αλλά σαφώς γίνεται αμέσως αντιληπτό κι αισθητό. Εκείνη τη στιγμή κάνουμε αμέσως κάτι πρακτικό. Σηκωνόμαστε από τη θέση μας, από το κρεβάτι μας, παίρνουμε τηλέφωνο κάποιο αγαπητό πρόσωπο, όχι για να μοιραστούμε το πρόβλημα της δικής μας κατάθλιψης και αλλά για να μάθουμε ο άλλος τι κάνει και να προσπαθήσουμε να του φανούμε χρήσιμοι. Η μεμψιμοιρία δεν είναι φάρμακο για την κατάθλιψη. Μπορούμε να ασχοληθούμε με μια δουλειά στο σπίτι, έστω και καθαριότητας που την έχουμε παραμερίσει επισταμένως. Εγώ βρίσκω πολύ αποδοτικό, χωρίς να μπορώ να εξηγήσω τον λόγο, το άδειασμα και το καθάρισμα του ψυγείου και το πέταγμα όλων των παλαιών τροφίμων. Είναι σαν να έχω επιφέρει μια εσωτερική κάθαρση στον εαυτό μου. Πολύ αποτελεσματικό είναι να μπεις κάτω από το ντουζ και να πλυθείς από το κεφάλι. Το νερό καθαρίζει την αρνητική ενέργεια που έχουμε συσσωρεύσει πάνω μας από τις κακές σκέψεις. Μην ξεχνάμε ότι κάθε φορά που μπαίνουμε ολόκληροι στο νερό είναι μία βάφτιση. Μια άλλη πρακτική διέξοδος είναι να καθίσουμε μπροστά στον καθρέφτη και να κάνουμε ένα ωραίο μακιγιάζ. Να προβάρουμε κάποια ρούχα που μας αρέσουν. Να διαβάσουμε το αγαπημένο μας βιβλίο. Το πιο κοινό και αποδοτικότερο από όλα να δούμε μια καλή σειρά στην τηλεόραση. Αν είμαστε από τις λίγες τυχερές που μπορούμε να φύγουμε από το σπίτι ανά πάσα στιγμή, βάζουμε μια φόρμα, παπούτσια βαδίσματος, ένα μαντήλι στο λαιμό, παίρνουμε το τηλέφωνο και λίγα χρήματα και φεύγουμε από το σπίτι προς την αγαπημένη μας κατεύθυνση. Μια διαδρομή τζόκινγκ, ένα πάρκο, τα μαγαζιά. Για μένα αυτή η διαδρομή είναι Ρηγίλλης – Εθνικός Κήπος – Ζάππειο – Πύλη Αδριανού – Διουνύσιου Αρεοπαγίτου – Φιλοπάππου. Αυτό το κάνω σε μισή ώρα. Πιστέψτε με, δεν υπάρχει ωραιότερο μέρος για μένα από το ύψωμα του Φιλοπάππου παρόλο το τσιμέντο της Αττικής. Είμαι αποκομμένη από όλα αυτά και στραμμένη προς την Ακρόπολη και μόνο. Η ατένιση αυτού του μεγαλειώδους μνημείου, η σύλληψη και η εκτέλεση από ανθρώπινα μυαλά κάνει το οποιοδήποτε πρόβλημά μου σκόνη. Πριν φτάσω εκεί, από το ασανσέρ του σπιτιού μου, πιάνω κουβέντα με όποιον βρεθεί μπροστά μου, ακόμα και με άγνωστους στον δρόμο, χαμογελάω, χαιρετάω, πιάνω κουβέντα, προσπαθώ να φανώ χρήσιμη, αν χρειαστεί. Πιστέψτε με, ο προβληματισμένος κόσμος που συναντώ στον δρόμο μου με κάνει να ντρέπομαι για το μηδαμινό βάρος των προβλημάτων μου.

Αυτό παλαιά το έκανα στην Αμερικη μέσα στο Central Park μιλώντας σε όλους τους άστεγους που ζούσαν μονίμως εκεί. Τη φράση shortcut to knowledge που χρησιμοποιώ συχνά μου την έμαθε μια άστεγη, γριά κυρία μέσα στο πάρκο, όταν για κάποιο διάστημα τη συναντούσα κάθε πρωί και την κερνούσα καφέ. Εγώ της αγόραζα πρωινό κι αυτή μου έδειχνε τους πολλούς σύντομους δρόμους προς την γνώση και προπάντων τι να αποφύγω στη ζωή μου, για να μην καταλήξω σαν κι αυτή. Γιατί τους περισσότερους άστεγους στο πάρκο της Νέας Υόρκης δεν τους οδηγεί η φτώχεια εκεί. Κι αν ναι, ο Δήμος και τα φιλανθρωπικά ιδρύματα έχουν τρόπο να τους επαναφέρουν στο κοινωνικό σύνολο και να τους κάνουν χρήσιμους. Τους οδηγούν τα προσωπικά, οικογενειακά και υπαρξιακά τους προβλήματα που δεν ξέρουν πώς να τα λύσουν.

Σε όσες αρέσει το γράψιμο είναι καλό να κουβαλάτε πάντοτε ένα μπλοκάκι μαζί σας και να σημειώνετε μια ωραία σκέψη που θα σας έρθει ή και μια κακή, που θα σας κάνει να αναρωτηθείτε από πού ξεφύτρωσε. Όσες έχετε κλίση στην ποίηση, γράφετε στίχους, τραγουδάκια και κάποτε θα πούμε τι θα κάνουμε και με αυτά. Κάτι πολύ ωραίο που μπορείτε να κάνετε είναι να κρατάτε ημερολόγιο. Δεν ξέρετε πόση εντύπωση θα σας κάνουν αυτά που θα διαβάζετε μετά από κάποιο χρονικό διάστημα και δεν θα πιστεύετε ότι τα έχετε γράψει εσείς. Άλλες μπορείτε να αρχίσετε να μαθαίνετε κομπιούτερ και μην πείτε ότι είστε πολύ μεγάλες για αυτό ή πολύ κουρασμένες ή ότι το μυαλό σας δεν αντιλαμβάνεται την τεχνολογία. Τα πάντα μπορείτε να καταλάβετε, όταν μάθετε να διαβάζετε την κάθε σελίδα, ακόμα και του κομπιούτερ, γραμμή-γραμμή από πάνω προς τα κάτω. Θα αντιληφθείτε κάθε φύλλο χαρτιού και κάθε παράθυρο του κομπιούτερ. Για εσάς που δεν ενδιαφέρεστε για τίποτα από αυτά εκ φύσεως, δεν είναι καθόλου κακή λύση, η παρέα του χαρτιού. Η μπιρίμπα έχει αντικαταστήσει τον ψυχίατρο. Γύρω από αυτή καλλιεργούνται παρέες. Φροντίστε να κάνετε και καινούργιες γνωριμίες μέσα από αυτή που να σας προκαλούν το ενδιαφέρον. Έτσι θα περιποιείστε τον εαυτό σας, θα ντύνεστε καλύτερα, θα έχετε ωραία νύχια, ωραία μαλλιά κι ίσως κάποιο κρυφό φτερούγισμα μέσα σας, όταν θα ετοιμάζεστε να πάτε σε αυτές τις συγκεντρώσεις. Κι όταν είναι η σειρά σας να δεχτείτε στο σπίτι σας, με χαρά να στολίζετε τον χώρο και να ετοιμάζετε αυτά που θα προσφέρετε. Να φροντίσετε, όμως, μιας και η μπιρίμπα είναι πολύ χρονοβόρο σπορ, να αποφεύγουν το κάπνισμα οι πάντες γύρω σας κι εσείς η ίδια. Το κάπνισμα, μεν, βλάπτει την υγεία μακροπρόθεσμα, αλλά ο καπνός βλάπτει το δέρμα και τα μαλλιά αμέσως.

Την επόμενη φορά θα ασχοληθούμε με τα ενδιαφέροντα που μπορεί να προσφέρει αυτή η ηλικία και της χαρές που περικλείει.

Για εσάς πάντα!

Della

No comments:

Post a Comment